آمریکا از ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی همواره به دنبال تسلط بر این کشور و ملت بوده اما عدم موفقیت در نیل به این هدف، او را به بزرگ‏ترین دشمن نظام جمهوری اسلامی ایران تبدیل کرده است چنانکه رهبر معظم انقلاب تعبیر «شیطان بزرگ» را برای این کشور به کار می‏برند.
طی این چند دهه پس از پیروزی انقلاب، آمریکا در برهه‎ها و عرصه‎های مختلفی از جنگ گرفته تا سیاست و امنیت منطقه‎ای، حق ملت و مردم ایران را نقض کرده است. هدف قراردادن ایرباس مسافربری ایران در سال 67، کمک به جنگ نابرابر صدام علیه ایران و ترور دانشمندان و شخصیت‎های ایرانی فقط گوشه‎ای از جنایات حقوق بشری این کشور علیه ملت ایران است.
نقض حقوق ملت ایران توسط آمریکایی‎ها در حالی انجام می‎شود که این کشور به بهانه‎های مختلف و برای اعمال فشار، نظام جمهوری اسلامی ایران را متهم به نقض حقوق بشر می‎کند.
در همین ارتباط، «قدس» پای سخنان مهندس عبدالحمید شهرابی، مسؤول پژوهش و تحقیقات «خانه آمریکای لاتین»، نشسته است.

 آمریکا یکی از کشورهایی است که نژادپرستی و مسأله نقض حقوق بشر در آن بسیار زیاد است. به اعتقاد شما چرا دولتمردان ما در مقابل اقدامات آمریکایی‎ها، موارد نقض حقوق بشر در آن کشور را مورد توجه قرار نمی‎دهند؟ آیا نباید جمهوری اسلامی برای دفاع از مظلومینی که در آمریکا حقوقشان تضییع می شود، اقدام و حرکتی داشته باشد؟
اینکه چرا دولتمردان ما نسبت به نقض حقوق بشر در آمریکا توجه ندارد، واقعاً جای سؤال است. لزوم توجه دولت به این موضوع از دو جهت مهم است. یکی اینکه انقلاب اسلامی ایران به‎حق، داعیه دفاع از حقوق بشر به‎طور عام و دفاع از مظلومین و مستضعفین را به‎طور خاص دارد. دیگر آنکه در مبارزه با آمریکا نباید ضعف‎های دشمن از دیده پنهان بماند.
شما توجه کنید! به رغم ادعاهای کذب آمریکا، کم‎تر جایی در دنیا وجود دارد که حقوق بشر در آن به اندازه این کشور پایمال شود و این صرفاً یک ادعا نیست. اصلاً پیدایش کشوری به نام ایالات متحده بر مبنای نقض حقوق بشر صورت گرفت. اگر قتل‎عام سرخ‎پوستان بومی و تصرف زمین مادری آنان نقض حقوق بشر محسوب نمی‎شود، پس دیگر نقض حقوق بشر چیست؟ بعد از این قضیه هم نقض حقوق بشر در آمریکا به اشکال مختلف ادامه یافته است.
این نقض حقوق بشر  به شکل نژادپرستی و کشتار سیاهان، شنیع‎ترین شکنجه زندانیان که اکثر قریب به اتفاقشان مردم محروم این کشور هستند و... رخ داده است. این موارد نقض حقوق بشر در داخل این کشور است. دولت آمریکا حقوق بسیاری از ملت های دنیا را هم زیر پا گذارده است. شما ببینید چه کسی مسؤول قتل بیش از یک میلیون نفر در جنگ عراق است؟ یا مسبب کشتار صدها هزار انسان بی‎گناه در ویتنام و سوریه کیست؟
 اینها همه مصداق‎های بارز نقض حقوق بشر است و ما وظیفه داریم این تعدی آشکار به حقوق بشر را دایماً افشا کنیم. اما همانطور که شما اشاره کردید، از انجام این وظیفه غفلت کرده‎ایم.
اینکه چرا چنین غفلتی صورت گرفته، مسأله‎ایست که باید به‏صورت جدی به آن رسیدگی شود و مهم‎تر آنکه، این غفلت باید به پایان برسد. اگر فکر کنیم که تعامل بدین معنی است که دشمن همواره ما را تهدید کرده و به موارد بی‎اساس متهم کند و ما هم سکوت کنیم، اشتباه است؛ همانطور که انفعال در مقابل نقض حقوق بشر توسط آمریکا نیز اشتباه است.

 با این اوصاف، چرا آمریکا همواره ایران را متهم به نقض حقوق بشر می‏کند؟
ببینید! تاریخ روابط ایران و آمریکا نشان می‎دهد که آنها همیشه به دنبال تسلط بر ایران بودند. با پیروزی انقلاب اسلامی در این تسلط گسست ایجاد می شود و جمهوری اسلامی به عنوان مانعی در مقابل سلطه‎گری آمریکا قد علم می‎کند. پس تهاجمات آمریکا علیه ایران در هر قالبی که صورت می‏گیرد، قابل فهم است.
 حال، این تهاجم چه به‎شکل تحریک و حمایت از صدام در جنگ علیه ایران باشد و چه به‎شکل کودتای طبس و چه در قالب تحریم اقتصادی و متهم‎کردن ایران به نقض حقوق بشر. اینها ابزارهای مختلفی بوده که آمریکا برای هدفی واحد یعنی در هم شکستن مقاومت ملت ایران به‎کار گرفته است.
 شما به فرمایشات مقام معظم رهبری در این زمینه توجه کنید. ایشان به دفعات تأکید می‎کنند که دشمنی آمریکا با ایران ریشه در تضاد آشتی‎ناپذیر انقلاب اسلامی با نظام سلطه استکباری دارد. یک روز انرژی هسته‎ای بهانه می‎شود و روز دیگر توان موشکی و اتهام نقض حقوق بشر. اتفاقاً ایشان در جریان مذاکرات هسته‎ای اخیر ایران و آمریکا و همچنین ماجرای برجام بر این واقعیت تأکید کردند.
می‎توان با صراحت گفت که نقض حقوق بشر بهانه است. اتهام اصلی ایران این است که از خواسته آمریکا تبعیت نمی‎کند و از ملت‎های مظلوم فلسطین، عراق، یمن و سوریه حمایت می‎نماید، اتهام ایران این است که چرا از جنبش‏های مقاومت در آمریکای لاتین و آفریقا پشتیبانی می‏کند.

 ایران از جمله کشورهایی است که نزدیک به 17 هزار شهید ترور دارد. در بسیاری از این ترورها دست پنهان دولت آمریکا و حمایت‎های آمریکایی آشکار شده است؛ مانند ترور دانشمندان هسته‎ای که مسؤولان آمریکایی در صحبت‎های خود به‌طور غیرمستقیم و تلویحی آن را راهکاری برای مقابله با هسته‎ای‎شدن ایران می‎دانستند.
آمریکا حامی گروه‎های جنایتکاری بود که 17 هزار نفر از هموطنان بی‎گناه ما را وحشیانه ترور کردند و امروز هم از نیروهایی پشتیبانی می‎کند که زنان و مردان و کودکان مظلوم را در سوریه سر می‎بُرند. آمریکا جوخه‎های مرگ را در آمریکای لاتین آموزش داد و آنها را سازمان‏دهی کرد. این جوخه‎ها، صدها تن از آزادی‎خواهان و نیروهای انقلابی آن منطقه را به قتل رساندند.
در مورد نقض حقوق بشر در آمریکا هزاران سند غیرقابل انکار وجود دارد ولی
رسانه‏های جمعیِ تحت سیطرة نظام سلطه، این اسناد را سانسور می‏کنند و مانع انتشار آن می‎شوند. با این حال، آمریکا در کمال وقاحت ادعای دفاع از حقوق بشر را دارد و همانطور که حکومت‏های منتخب مردم را با کودتا سرنگون می‎کند، ادعای دفاع از دموکراسی را هم دارد. قدرت آمریکا بیش از آنکه در بمب‏های اتمی باشد در همین قدرت تبلیغاتی و کنترلی است که بر رسانه‎های جمعی پر نفوذ دارد.

 چرا دولتمردان ما آن جاهایی که حق ملت ایران ضایع شده، یا هیچ عکس‎العملی نشان ندادند یا واکنش درستی از خود بروز ندادند و کاری نکردند؟
به نظرم در مورد جنایت منا کارهایی صورت گرفت اما قطعاً کافی نبود و آنطور که باید استمرار پیدا نکرد. اما موارد دیگری از نقض حقوق ملت ایران بوده که در مورد آنها اصلاً کاری جدی انجام نشده است؛ مثل همین جریان هسته‎ای و تحریم‎هایی که به ملت ایران فشار وارد کرد.
ما می‌توانستیم به جای مذاکره خوش‎بینانه و امیدبستن به وعده‎های دروغین دشمن، افکار عمومی جهان را در دفاع از حقوق خود بسیج کنیم اما این کار را نکردیم. موارد دیگری هم وجود دارد؛ مانند به‏اسارت‎گرفتن 5 دیپلمات قهرمان جمهوری اسلامی که سال‎ها پیش توسط دولت صهیونیستی انجام شد و ما در مورد آن کار جدی نکردیم.
واقعیت این است که دفاع بین‎المللی از انقلاب اسلامی در سیاست‎های جمهوری اسلامی جایگاه تعریف‎شده‎ای نداشته است و این صرفاً مربوط به دولت فعلی نمی‎شود. این ضعف وقتی بیشتر آشکار می‎شود که تشخیص دهیم جلب همبستگی جهانی با انقلاب اسلامی از مهم‎ترین وظایف نیروهای انقلاب است.
 چرا پرونده «حقوق بشر در ایران» همیشه توسط آمریکایی‎ها محل بحث بوده؟
تا وقتی که انقلاب اسلامی زنده است و از حقوق مردم فلسطین و دیگر ملت‎های مظلوم دفاع می‎کند، پرونده اتهامات آمریکا علیه ایران باز خواهد بود و دولت‎های وابسته به نظام سلطه، ما را در این خصوص محکوم خواهند کرد. این کارکرد واقعی حقوق بشر در نظام سلطه است.
همانطور که در این کارکرد، با فضاحت کامل، عربستان از فهرست کشورهای ناقض حقوق بشر حذف می‎شود و ننگ این عملکرد برای آقای بان کی مون به‎عنوان دبیرکل سازمان ملل باقی می‎ماند.
اما ما در این زمینه چه کار می‎توانیم و باید بکنیم؟ نخست - همانطور که اشاره شد- فعالیت جدی و مستمر در این باره در دستور کار دولت و همه نیروهای انقلاب قرار گیرد. البته این موضوع به هیچ وجه بدان معنی نیست که دولت از انجام این وظیفه مبرا است، بالعکس، دولت باید در این حوزه نقش اساسی ایفا کند.
منظور از تأکید بر نیروهای انقلاب این است که وظیفه مذکور به دولت محدود نمی‎شود و همه نیروهای انقلاب برای اجرایی‎کردن این وظیفة روی‎زمین‎مانده پای کار بیایند. کوبا از جمله کشورهایی است که در این زمینه تجربه موفقی داشته و در جلب همبستگی جهانی با انقلابش موفق عمل کرده است.
جاهای دیگری هم هستند که دولت‎ها توجه خاصی به این حوزه دارند و خودشان سازمان‎های به‎اصطلاح «مردم‎نهاد» درست می‎کنند تا به این امر مهم بپردازند. اما در ایران نه دولت در این باره کار جدی‏ای می‎کند و نه دیپلماسی عمومی فعال است؛ در حالی که ظرفیت‎های عظیمی برای این کار موجود است.
یک نمونه از این ظرفیت‎ها در تجربه‎ای که ما در کمپین همبستگی با ایران بعد از ترور شهید احمدی روشن داشتیم، نمایان شد. آن زمان با ابتکار عملی که صورت گرفت، این امکان به وجود آمد که بسیاری از سازمان‎های ضدجنگ از ما حمایت کردند. در بیش از 80 شهر ایالات متحده تظاهرات مردمی در محکومیت ترور دانشمندان هسته‎ای و مخالفت با تحریم اقتصادی و تهدیدات نظامی علیه ایران برگزار شد. پس شاهدیم که چنین ظرفیت‎هایی وجود دارد و اگر نیروهای انقلاب پای کار بیایند، این ظرفیت‎ها و ظرفیت‎های به‎مراتب بیشتر را می‎توان فعال کرد.